Czas jubileuszu 70-lecia naszej posługi na Rybakach, to zwrócenie szczególnej uwagi na postać ks. Franciszka Nowakowskiego. Osobę dzięki, której w Toruniu są michalici. Warto podkreślić, żeby nie on i jego zaangażowanie, nie byłoby michalickiego Domu Zakonnego i parafii. Przypomnijmy, że 15.07.1948 r. w akcie darowizny ks. Franciszek przekazał nieruchomość przy ul. Rybaki 59 michalitom.
W dowód wdzięczności za jego aktywność duszpasterską i maryjną pragniemy nadać nazwę placowi kościelnemu wokół tzw. „rondka” nazwę jego imienia. To wszystko dla upamiętnienia jego ogromnych zasług dla Zgromadzenia Św. Michała Archanioła. Ceremonia odsłonięcia tablicy odbyła się przed rozpoczęciem tegorocznych nabożeństw fatimskich. tablicę nadającą jego imię i nazwisko odsłonił ks. bp Andrzej Suski w towarzystwie ks. Proboszcza Poniżej prezentujemy osobę naszego fundatora.
Nowakowski Franciszek (1885–1974), ksiądz, redaktor i wydawca czasopism religijnych, działacz społeczny. Ur. 27 IX we wsi Kuklin (pow. Mława), był synem włościan Józefa i Marianny z Koskowskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Mławie uczęszczał do gimnazjum rosyjskiego w Pułtusku. W r. 1901 wstąpił do Seminarium Duchownego w Płocku, które ukończył w r. 1907. Dalsze studia teologiczne odbył w Akademii Duchownej w Petersburgu. Po powrocie do kraju otrzymał święcenia kapłańskie 29 VI 1908 w Płocku. Jako wikariusz pracował w l. 1908–18 w parafiach Gąsewo i Rzekuń. Oprócz pracy duszpasterskiej prowadził tu działalność społeczną. Korzystając z poparcia Romualda Mielczarskiego i Stanisława Wojciechowskiego, późniejszego prezydenta, zakładał kółka rolnicze, domy ludowe i Spółdzielcze Stowarzyszenia Spożywcze «Praca». W r. 1918 został mianowany proboszczem parafii Troszyn koło Ostrołęki. Wybudował tu kościół parafialny, zorganizował bibliotekę publiczną, czytelnię i teatr amatorski. Przy pomocy Rady Głównej Opiekuńczej (RGO) w Warszawie zorganizował we wszystkich wioskach na terenie parafii Troszyn szkoły powszechne. We wrześniu 1919, wydelegowany przez prezesa RGO, Eustachego Sapiehę, uczestniczył w II sejmie Wychodźstwa Polskiego w Stanach Zjednoczonych w Buffalo (Massachusetts). Dzięki poparciu H. Hoovera, późniejszego prezydenta Stanów, uzyskał wydatną pomoc materialną na cele charytatywne w Polsce. W ciągu 8 miesięcy pobytu w Stanach Zjednoczonych odwiedzał skupiska Polaków.
Do kraju powrócił w czerwcu 1920. Przez następne 4 lata był kapelanem u sióstr Elżbietanek w Bydgoszczy, a potem przez krótki okres czasu pełnił funkcję nauczyciela religii w Seminarium Nauczycielskim w Skępem w pow. lipnowskim. W r. 1925 został mianowany proboszczem w parafii Karnkowo. Po przyłączeniu parafii Karnkowo do diecezji włocławskiej został także inkardynowany do tejże diecezji. W Karnkowie prowadził ożywioną działalność publicystyczno-wydawniczą. Był propagatorem zakładania w ramach Akcji Katolickiej Stowarzyszeń Żywego Różańca. W tym celu zorganizował Maryjny Instytut Różańcowy (MIR) i został jego dyrektorem. MIR działał w l. 1930–6 w Karnkowie, a w l. 1936–9 w Toruniu, gdzie nabył dawną siedzibę mistrza masonerii pruskiej i w gmachu tym umieścił biura, warsztaty i składy wydawnicze Maryjnego Instytutu Różańcowego. Jako jego dyrektor redagował i wydawał czasopisma religijne: „Czytanki Różańcowe” z dodatkiem „Wiara i Życie w Przykładach”, „Czytanki Różańcowe dla Dzieci”, dwutygodnik dla kapłanów „Przegląd Różańcowy” i antykomunistyczne „Czerwone Sztandary” (kwartalnik dla ludności robotniczej). W r. 1937 wziął udział w pielgrzymce do Lourdes, którą opisał anonimowo w książce pt. Wspomnienia z pielgrzymki do Lourdes (Tor. [1937]). Nadto N. był autorem książek o tematyce różańcowej, jak Żywy Różaniec (Karnkowo 1931, wznawiana potem kilkakrotnie), Unia Żywego Różańca (Włocławek 1931), Żywy Różaniec w parafii (Włocławek 1938). Napisał także Ku uzdrowieniu Polski (Karnkowo 1935) i Promienną drogą (Karnkowo 1936).
Po wybuchu drugiej wojny światowej, poszukiwany przez Niemców, ukrywał się początkowo w klasztorze Księży Michalitów w Strudze pod Warszawą, a po powstaniu warszawskim w klasztorze Ojców Paulinów na Jasnej Górze w Częstochowie. Po wyzwoleniu pozostał w Częstochowie. Wydał w tym czasie tamże niewielkie broszurki religijne (m. in. Nauka katolicka, 1947, Drogowskaz Boży, 1947, Śpiewnik kościelny, 1948, 1949). W dn. 22 IV 1953 N. został inkardynowany do diecezji częstochowskiej. Ze względu na stale pogarszający się stan zdrowia zaprzestał działalności pisarskiej i wydawniczej. Zmarł 14 III 1974. Został pochowany na cmentarzu Św. Rocha w Częstochowie.